Wielu mężczyzn jest uciskanych znacznie bardziej od wielu kobiet, a każda feministka zdecydowana stawać bez względu na okoliczności po stronie tych ostatnich z pewnością doszłaby do wniosku, że niekiedy jej wsparcie kobiet kosztem mężczyzn podniosłoby poziom nierówności na świecie […]. Żadna feministka, której troska o kobiety wywodzi się z dążenia do powszechnej sprawiedliwości, nie ma prawa zezwolić, by jej celem była poprawa sytuacji wyłącznie kobiet.
– Janet Radcliffe Richards

W istocie nazywano mnie już „wściekłym mężczyzną” i antyfeministą. Rozumowanie to jest błędne, ponieważ nawet gdybym był „wściekłym mężczyzną” i „antyfeministą”, nie miałoby to żadnego przełożenia na jakość mojej argumentacji. Wściekli mężczyźni i antyfeminiści mogą mówić prawdę i wyciągać z niej poprawne konkluzje
— David Benatar o sobie

David Benatar

David Benatar jest emerytowanym profesorem filozofii, dyrektorem Centrum Bioetyki Uniwersytetu Kapsztadzkiego, a także członkiem zespołu redakcyjnego „Journal of Controversial Ideas”. Specjalizuje się w zagadnieniach dotyczących filozofii moralności, filozofii społecznej oraz etyki stosowanej. Światową rozpoznawalność zyskał dzięki książce Najlepiej — nie urodzić się, wydanej pierwotnie przez Oxford University Press.

Jego prace charakteryzują się wysokim stopniem uporządkowania, klarownością i ścisłością logiczną wywodu. Jest bezkompromisowym badaczem, stawiającym na pierwszym miejscu siłę obiektywnej argumentacji i faktów, co nierzadko w konfrontacji z utartymi, lecz błędnymi przekonaniami stanowi punkt zapalny kontrowersji i nieuzasadnionej krytyki kierowanej w jego stronę. Jak sam mówi o sobie: „nie unikam kontrowersji, jeśli są one konsekwencją wyrażania niepopularnych opinii, które trzeba wyrazić”.

Polski przekład Najlepiej — nie urodzić się ukazał się nakładem TNSA i jest dostępne do kupienia na naszej stronie: tutaj. Kolejna książka Tragedia egzystencji (The Human Predicament) ukaże się z początkiem grudnia 2024 roku. Autorem wszystkich przekładów prac Davida Benatara na język polski jest Patryk Gołębiowski.

Walka płci, czyli kto ma gorzej

Gdy na początku 2024 roku wydawaliśmy książkę Richarda Reevesa Chłopcy i mężczyźni, pisaliśmy, że chyba każdy z nas jest już zmęczony tą ciągłą walką płci. Wzajemnym oskarżaniem się, ocenianiem i licytowaniem na to, kto ma lepiej lub gorzej. Książka Drugi seksizm również oferuje rzetelną perspektywę badawczą, cechującą się szacunkiem dla każdej płci, jednak tym razem nasz autor dodatkowo mierzy się z samym problemem oceny tego, „kto ma gorzej”, przedstawiając szereg argumentów obu stron nieskruszonej barykady. Jego wrażliwość najlepiej ilustrują słowa rozpoczynające rozdział Czy mężczyźni są w gorszej sytuacji od kobiet?:

„Ludziom zdarza się, o dziwo, rywalizować o status większej ofiary. Jednak porównywanie niewygód jest często niewdzięczne. Przykładanie miary do różnych rodzajów cierpienia obarczone jest szczególną trudnością. Co jest gorsze — gwałt czy okaleczenie? Utrata wzroku czy pamięci? Śmierć dziecka czy małżonka? W zakresie, w jakim da się porównywać i rozważać różne rodzaje nieszczęścia, praktyka ta sprzyja trywializacji bólu tych, którzy nie cierpią najbardziej. Jest to niefortunne, gdyż cierpienie jednej osoby może być znaczne, nawet jeżeli inni cierpią dotkliwiej”.

Feminizm?

Polskie wydanie Drugiego seksizmu zostało wzbogacone wstępem Patrycji Wieczorkiewicz, redaktorki prowadzącej „Krytyki Politycznej”, dziennikarki, feministki, absolwentki dziennikarstwa na Collegium Civitas i Polskiej Szkoły Reportażu. Jest ona także współautorką książek Gwałt polski (z Mają Staśko) oraz Przegryw. Mężczyźni w pułapce gniewu i samotności (z Aleksandrą Herzyk). Jak sama pisze:

„Zostałam poproszona o napisanie tego wstępu jako feministka, która naraziła się własnemu środowisku, jeszcze przed lekturą jakiejkolwiek książki na temat problemów mężczyzn i chłopców uznając istnienie seksizmu wobec nich […]. Benatar nie jest ani feministą, ani antyfeministą, choć bywa podejrzewany o to drugie. Nie kupuje żadnej gotowej ideologii, każdej rzucając rękawicę. Interesuje go sprawiedliwość i moralność […]. Jeśli już wkładać go do jakiejś ideologicznej szufladki, byłaby to szeroko rozumiana postępowość i egalitaryzm”.