„Ludzie nie lubią otrzymywać złych wieści, przynajmniej nie na swój temat lub na temat osób, z którymi są uczuciowo związani. W rzeczy samej, zaprzeczanie jest powszechną i dobrze znaną reakcją na złe wieści. (…) Choć optymiści mają odpowiedzi na wielkie pytania egzystencjalne, nie są to odpowiedzi właściwie, a przynajmniej tego będę dowodził. Ich odpowiedziom daje się wiarę — kiedy w ogóle ma to miejsce — ponieważ ludzie są rozpaczliwie tejże wiary złaknieni, a nie ze względu na moc świadczących za nimi argumentów.”

Czy nasze życie ma sens, czy go nie ma? Czy nieunikniona śmierć jest czymś złym? Czy nieśmiertelność byłaby lepsza? A może lepiej byłoby — biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności — przyśpieszyć śmierć i popełnić samobójstwo? Wiele osób zadaje sobie te pytania — a niektórzy są przez nie wręcz nękani. Co zaskakujące, filozofowie analityczni powiedzieli stosunkowo niewiele na temat sensu życia. Kiedy zajmowali się „wielkimi pytaniami”, mieli tendencję — niczym pisarze popularni — do udzielania pocieszających, optymistycznych odpowiedzi. Tragedia egzystencji zachęca czytelnika do jasnego i nieskrępowanego spojrzenia na ludzką kondycję.

David Benatar w swojej książce prezentuje konkretny i nieoderwany od rzeczywistości pesymizm w odniesieniu do centralnych zagadnień ludzkiej egzystencji. Twierdzi, że choć nasze życie może mieć jakiś sens, to i tak ostatecznie jesteśmy mało istotnymi bytami, które dodatkowo są tym faktem przerażone. Uważa ponadto, że jakość ludzkiego życia — choć dla niektórych mniej zła niż dla innych — nawet w najlepszych przypadkach pozostawia wiele do życzenia. Co gorsza, śmierć na ogół wcale nie jest rozwiązaniem — w rzeczywistości raczej zaostrza niż łagodzi kosmiczny bezsens naszej egzystencji. Choć może uwolnić nas od cierpienia, wiąże się z kolejnym kosztem – unicestwieniem. Niesie to za sobą wielowątkowe implikacje, które rzutują na to, w jaki sposób powinniśmy podchodzić do wielu spraw, w tym do nieśmiertelności i samobójstwa. Przyczynia się także do naszego wyobrażenia głębszego sensu ludzkiego życia. W ostatecznym rozrachunku to przemyślane, prowokacyjne i dogłębnie szczere podejście do wielkich życiowych pytań zainteresuje każdego, kto zastanawia się, dlaczego tu jesteśmy i jak powinniśmy żyć.

„Tak jak nie wchodzi się do kościołów, żeby ogłaszać, że wierni się mylą, tak nie krąży się po domach, żeby dzielić się z mieszkańcami złą nowiną. Nie zatrzymuje się ciężarnych kobiet na ulicy, żeby strofować je i ich partnerów za stworzenie nowego życia. Nie mówi się dzieciom, że czeka je śmierć i że mama i tata winni byli nie sprowadzać ich na świat. Niemniej napisanie książki mieści się w granicach tego, co jest do przyjęcia.”

O autorze

David Benatar jest emerytowanym profesorem filozofii, dyrektorem Centrum Bioetyki Uniwersytetu Kapsztadzkiego, a także członkiem zespołu redakcyjnego „Journal of Controversial Ideas”. Specjalizuje się w zagadnieniach dotyczących filozofii moralności, filozofii społecznej oraz etyki stosowanej. Światową rozpoznawalność zyskał dzięki książce Najlepiej — nie urodzić się, wydanej pierwotnie przez Oxford University Press.

Jego prace charakteryzują się wysokim stopniem uporządkowania, klarownością i ścisłością logiczną wywodu. Jest bezkompromisowym badaczem, stawiającym na pierwszym miejscu siłę obiektywnej argumentacji i faktów, co nierzadko w konfrontacji z utartymi, lecz błędnymi przekonaniami stanowi punkt zapalny kontrowersji i nieuzasadnionej krytyki kierowanej w jego stronę. Jak sam mówi o sobie: „nie unikam kontrowersji, jeśli są one konsekwencją wyrażania niepopularnych opinii, które trzeba wyrazić”.

Nakładem TNSA ukazały się dotychczas dwie książki Davisa Benatara: Najlepiej — nie urodzić się oraz Drugi seksizm. Autorem wszystkich przekładów na język polski jest Patryk Gołębiowski.